در کنار رقابت حاد اتومبیلرانان برتر زمان برای فتح عنوان قهرمانی فرمول یک جهان، رقابت تیم های حاضر در این مسابقات نیز همواره جریان داشته و حقیقت آن است که رقابت دوم برای مردان پشت پرده گراندپری همیشه مهم تر بوده زیرا رجحان سازمانی و تشکیلاتی یک سازمان را بر دیگری به اثبات می رساند و البته نشان می دهد زد و بندهای فنی و غیرفنی کدام یک موثرتر بوده است.
در سال های دو دهه ۸۰ و ۹۰ بازی قدرت در دست تیم های بریتانیایی مک لارن و ویلیامز بود، اما حتی چشم های غیرمسلح و غیرحرفه ای ناظران فرمول یک نیز قادر به تشخیص این حقیقت بود که فراری از اواسط دهه ۱۹۹۰ به بعد در حالت تبدیل شدن به یک ابرقدرت در این ورزش بود.
پیشتر هم فراری تیمی قوی و موفق بود، اما از تاریخ مذکور مراتب تبدیل شدن این تیم به یک قدرت برتر شکل گرفت. خیلی ها می گویند شروع همکاری میشائیل شوماخر، راننده برتر زمان از کشور آلمان با فراری ها آغازی بر حاکمیت و تثبیت قدرت این تیم ایتالیایی بود و هر دو از این همکاری بهره ها جستند و مدیون یکدیگر شدند. «شومی» با وجود تسلطش بدون نفوذ مافیایی فراری، قادر به آن همه پیروزی نبود و فراری با وجود آن همه کارهای پشت پرده اش بدون ابر راننده ای چون شوماخر نمی توانست تورش را برای کسب افتخار آن طور باز و عناوین را درو کند. هر چه بود سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۷ را که دومی زمان بازگشت مک لارن ها به اوج و آغاز تکوین ردبول به حساب می آید، عصر فراری می نامند و تردیدی در این گمانه زنی و ارج گذاری وجود ندارد.
اگر این زمان را خرد و ریزتر کنیم و فقط ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ را بنگریم، زوج کاری فوق العاده فوق (شوماخر و فراری) از هفت عنوان قهرمانی تیمی پنج تا را تصاحب کردند و اگر درخشش فرناندو آلونسوی اسپانیایی و اثر تبعی قهرمانی انفرادی سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ وی روی جدول تیمی و نشاندن تیمش (رنو) بر سکوی اول این قسمت در کار نبود تعداد قهرمانی های متوالی فراری به عدد هفت می رسید. حتی در سال های بعدی که ردبول با زوج کارساز سباستین فتل آلمانی و مارک وبر استرالیایی قدرت را در دست گرفته، باز هم فراری از صحنه خارج نبوده و با ستاره جدیدش که همانا آلونسو مرد اول محبوب سابق رنو و ستاره مغضوب و یک فصلی مک لارن باشد، سایه ردبول بوده و پا به پایش آمده است.
حتی اگر همه هدف های مربوط به قدرت های پشت پرده و مافیایی ایتالیایی های حاضر در راس تیم فراری را نادیده نگیریم، نمی توانیم اعتراف نکنیم که پایه های این حکومت به یک کار طولانی و قوام تشکیلاتی درخشان برمی گردد و نه لزوما خواسته مافیایی های زمان. از حق نگذریم که فراری در همان ادوار نخست برگزاری فرمول یک و قبل از عظیم شدن تشکیلاتش و به روایتی مافیایی شدن آن، در سال های ۱۹۵۲ و ۵۳ با آلبرتو اسکاری هم قسمت انفرادی و هم بخش تیمی فرمول یک را فتح کرد و یکی از پنج قهرمانی خوان مانوئل فانجیو، اسطوره آرژانتینی این ورزش هم به سال ۱۹۵۶ با پیراهن فراری به دست آمد و در دهه ۱۹۶۰ فراری هم دو بار در قسمت تیمی اول شد و هم دوبار راننده هایش (فیل هیل و جان سورتیز بریتانیایی) را بر سکوی نخست انفرادی نشاند و به رغم وقفه ده ساله ای که در درخشش های بعدی فراری افتاد، نیکی لائودای اتریشی و یکی دیگر از اسطوره های این ورزش از اواسط دهه ۷۰ خودش و فراری را بر هرم این ورزش از نو نشاند و قهرمانی سال ۱۹۷۹ جودی شکستر از آفریقای جنوبی نشان می داد قدرت سازمانی فراری برای نشستن اتومبیلرانان غیراستثنایی بر تارک این ورزش هم کفایت می کند.
دهه های ۸۰ و ۹۰ تنها زمان هایی بودند که فراری حتی یک عنوان اولی هم در قسمت تیمی و البته انفرادی کسب نکرد و سال های «پروست ـ سنا» ۱۹۸۵ تا ۹۴ تیم های بریتانیایی مک لارن و ویلیامز را همان طور که پیشتر گفتیم از همه پیش انداخت. با این حال این تنها عصری بود که فراری به یک قدرت درجه دوم تبدیل شده بود و آن ماجرا دیگر تکرار نشده و بعید است فترتی این چنین طولانی برای فراری در آینده هم تجدید بشود، حتی اگر حاکمیت فعلی ردبولی ها بسیار استمرار یابد.
منبع:آفتاب
http://www.aftabir.com

/ج